Έψαλλεν η θάλασσα και γεννήθηκε η Χίος με τις δαντέλλες της ,
τ’ ακρογιάλια της , με κρυφές σπηλιές καλοκαμωμένες
από τον Ποσειδώνα για τις Νηρηίδες και τους Τρίτωνες ,
που σαλπίζουν και σηκώνεται τραγούδι δυνατό ,
ονειρικό και κύματα ανταριασμένα .
Χίος , το μοσχομυρισμένο νησί , που άνοιξαν οι ουρανοί
και το μοίραναν για να ξεσηκώνει τις καρδιές ,
να πλάθει ανθρώπους με ψυχή, για να τρέχει
στις φλέβες τους ο πόθος να μεθούν με τα νερά τα πολυκύμαντα .
Η θάλασσα μας σηκώνει στα νερά της , μας χαϊδεύει ,
μας αγκαλιάζει με τα χρώματα της και παίζει με τον μπάτη
κρυφά , ευλογημένα παιγνίδια και γαληνεύουν οι καρδιές ,
ακούγεται τραγούδι γλυκόλαλο που σπέρνει στις ψυχές δύναμη ,
κουράγιο και έρωτες θαλασσινούς, γεμάτους μυστικά και γυτιές .
Και οι γαλαξίες οδηγούν τους ναυτικούς μας σ’ ευλογημένα λιμάνια
με φάρους ολόλαμπρους ακούγοντας τα λόγια των θεών
που ευλογούν τον τόπο μας , τις μυρωδιές μας ,τα περιβόλια μας ,
την γνώση μας την σοφία μας , την άγια φιλοξενία των γυναικών μας τώρα ,
και των γιαγιάδων μας που χαμογελώντας ,χάριζαν βασιλικό στους διαβάτες ,
σαν μνήμη από το πέρασμα τους .
Τόπος πλατύς ,ονειρεμένος ,βασανισμένος , ξοδεμένος και ξαναγεννημένος
από αμίλητες πίκρες , σφαγές και συμφορές μέσα από τον κάτω κόσμο ,
ξαναγεννήθηκες όμορφο , ονειρεμένο νησί και ο Θεός σε όρισε για τον παράδεισό του .
Πατεράδες , παππούδες ,προπάπποι σ’ ένα τιμόνι , όλοι ποτισμένοι
με το θαλασσινό νερό , παίρνανε μαζί τους τις μνήμες αγκαλιά ,
σαν μια ψευδαίσθηση και την εικόνα των δικών τους .
Και κάτι θεϊκό όριζε τις τύχες τους , το ριζικό τους,
την επιστροφή στα θεια χώματα του ευλογημένου τόπου .
Και ο Άγιος Νικόλας ,αγκαλιά με τα βαπόρια και τις βάρκες ,
προστασία και παρηγοριά για τα ατελείωτα ταξίδια ,
παρηγοριά για τη γυναίκα και τα παιδιά , που με θολά μάτια
κοιτούν το απέραντο γαλανό νερό με αγωνία ,κρατά δυνατά
τα παλαμάρια του αγώνα , την απαντοχή της λησμονιάς και τις ψυχές ,
μην και τις γκρεμίσει ο τρελλοβοριάς άβουλες στα πέλαγα .
Και η ομορφιά , βλέποντας το χιλιοστόλιστο νησί , ζηλεύει,
κοιτώντας δακρυσμένη , στοχάζεται πάνω στου νερού τα
χίλια χρώματα και τραγουδά τραγούδια ατελείωτα θαλασσινά ,
με την αύρα να σιγοντάρει σιγοψιθυρίζοντας τον όμορφο σκοπό ,
όταν υψώνεται η Ζωή από το θάνατο,δαφνοστεφανωμένη και δυνατή .
-2-
Αθώα μας ζωγραφίζει το αύριο την ψυχή , με θειες πινελιές και αρώματα
που διώχνουν τα τρυφερά σκοτάδια για να ξημερώσει το φως της αμφιλύκης ,
αφρόπλαστο , κυματιστό που μας ευφραίνει με μυρωδιές και φύκια
κι’ ευχές που τ’ όμορφο νησί χαρίζει με μουσικές και τραγούδια .
Και η γενναιότητα σβήνει τους λόγους του Μπάιρον « που οι Τούρκοι διαβήκαν ,
χαλασμός , θάνατος πέρα ως πέρα , Η Χίο τ’ όμορφο νησί , μαύρη απομένει ξέρα .»
Έρχονται τώρα τα πουλιά και κελαηδούν την νέα μέρα και κανείς πια δεν αποκτά
καινούργια πατρίδα από μας , δεν μας διώχνει κανείς πια από τη Μυροβόλο Χίο.
Γιατί το νησί μας, Ελεύθερο πια μας χαιρετά , ο Άγιος Μηνάς μας γνέφει δακρυσμένος
με την Παναγιά, οι εκκλησιές μας αχολογούν και τα σήμαντρα, όλα χτυπούν, και μείς ,
εδώ πάντα θα επιστρέφουμε , εδώ θα προσκυνάμε , στον μοσχοβολημένο τόπο
με τα καραβόσπιτα ,που μας καλεί , μας γνέφει και ακουμπάμε την καρδιά μας
πάνω στους σπάρτους , το θυμάρι , τη μαστίχα ,τους λαλάδες .
Και όλα αυτά γίνονται με το θαύμα της θάλασσας ,που με γαλήνιες μελωδίες
μιας συνεχούς Άνοιξης , κάλλους και Αιγαίου Φωτός και φεγγαρόλουστες νυχτιές ,
μοσχοβολούν Ελλάδα, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στους μακρινούς ορίζοντες
ενός πανάρχαιου πολιτισμού ,γεμάτου φως .
Αναστασία Κατσικογιάννη –Μπάστα
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΑΒΕΡΩΦ .
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
